Waarom ik na 25 jaar weer ga studeren
Ik werk al jaren op de dagbehandeling met heel veel plezier. En toch stap ik nu de volgende periode in. Op mijn ‘oude' leeftijd ga ik de opleiding verpleegkundige niveau 4 volgen. Ik wil dit graag gaan doen om mij in de toekomst te specialiseren in de ziekte van Parkinson of casemanagement. Zo kan ik nog meer betekenen voor de mensen die de specialistische zorg nodig hebben. Het zal aanpoten worden. Ik heb immers al meer dan 25 jaar niet echt meer in de schoolbanken gezeten maar ga vol goede moed de uitdaging aan.
Hoe kom ik tot deze keuze? Ik zal het proberen uit te leggen door mijn werkhistorie te vertellen.
Ik heb op verschillende afdelingen van allerlei verzorgings- en verpleeghuizen gewerkt, het meest in de somatische zorg. Een enorm leuke tijd gehad, vooral toen ik vijf jaar in een jong team werkte en waar we buiten de afdeling om ook leuke activiteiten hadden (lees: vooral op stap gaan).
Het was hard werken, maar hadden door de leuke onderlinge sfeer een geweldige tijd. Het scheelde ook dat er toen veel minder administratieve werkzaamheden waren, waardoor je vooral bezig kon zijn met de zorg voor de bewoners.
Grote zalen en gekkigheid
Ik spreek nu over een jaar of 20 geleden. De zalen waren groot, er sliepen 4, 5 of 6 mensen op een kamer. De huiskamer moest ook gedeeld worden en vrijwilligers waren er nog niet. Hierdoor waren de mensen erg afhankelijk van de medewerkers. Maar je kreeg zo ook een goede band. Door die binding haalden we ook nog wel eens samen met hen gekkigheid uit. Zo hebben we een keer ons afdelingshoofd bekogeld met sneeuwballen die we gemaakt en verstopt hadden bij een dame in een rolstoel die het zo lekker leek om eens in de sneeuw te rijden.
Toen werd het minder makkelijk voor ons. En daar bedoel ik de verzorgenden mee. Er kwam steeds meer regels en administratieve zaken bij. We moesten bijvoorbeeld zorgtijd gaan registreren, hoeveel incontinentiemateriaal we gebruikten, vergaderingen en teamoverleggen houden, zorgplannen maken, bestellingen doen en ga zo maar door. Hierdoor kreeg je als verzorgende steeds minder tijd voor ‘jouw’ bewoners.
Ik merkte dat ik steeds meer ging roepen, ik kom er zo aan! Ik ben even bezig, maar ben er zo, nog 5 minuutjes! Ik merkte dat die tijdsdruk en het niet voldoende aandacht aan de mensen kon schenken, mij dwars ging zitten. Ook was ik sowieso toe aan wat anders.
Gouden greep
Toen zag ik een vacature voor een nieuw op te zetten somatische dagbehandeling. Ondanks dat ik nog geen ervaring had op dat gebied, wilde ik het wel proberen.
Het bleek de gouden greep. Hier kon ik mijn ei in kwijt. Meer tijd en aandacht voor de mensen. Als het voor mensen bijvoorbeeld te zwaar wordt om zichzelf te verzorgen kan ik overleggen met de collega’s van thuiszorg of een casemanager om meer zorg in te zetten. Ook heb ik mij kunnen specialiseren in de zorg voor Parkinson-cliënten. Een ziektebeeld waar veel meer bij komt kijken dan het eerste idee dat de meeste mensen hebben.
Het persoonlijk contact is voor mij belangrijk. Dat ze blij zijn dat zij een dag bij ons zijn en tevreden naar huis gaan het eind van de dag. Voor mij was het de juiste baan op de juiste plek.
Waarom toch die opleiding
En toch neem ik de grote stap om de opleiding verpleegkunde te gaan volgen. Ik zou graag nog meer willen betekenen voor de individuele cliënt door een specialisatie in Parkinsonverpleegkunde of casemanagement. Weer terug de zorg in, waar er in deze tijd meer gekeken wordt naar de individuele cliënt en wat hun wensen en behoeften zijn. Zij hebben de regie.
Dit is immers waarom ik het zo'n fijn vak vind. Maar nu weer in een andere setting. Het is belangrijk om je te blijven ontwikkelen. Vol goede moed ga ik deze nieuwe uitdaging aan.
Blogger: Dees Potters
