Afgelopen week liep ik weer eens tegen een oud vooroordeel aan. Ik merk dat de maatschappij nog steeds denkt dat als iemand dementie heeft, dat diegene meteen afgeschreven is. Nu zet ik dit even scherp neer, maar de tranen stonden in mijn ogen en ik had een brok in mijn keel toen ik dit meemaakte. Wat is het geval…

Ik ben medewerker van een woning kleinschalig wonen, waar het net als thuis is. Daar proberen we met ons team het thuisgevoel te geven. Dat lukt ons ten dele, want wij kunnen ‘thuis’ nu eenmaal niet vervangen. Soms heb ik wel het gevoel dat we aardig in de buurt komen.

Gewoon het dagelijks leven

Wat doe je als je thuis bent? Gewoon alles wat er voorbij komt in je dagelijks leven. Even naar de koelkast lopen voor een hapje en een sapje, verplichtingen als boodschappen, de was doen en andere taken binnen het huishouden. Maar ook de leuke dingen, zoals een uitstapje of een barbecue.

Zo nu en dan bedenk ik een uitstapje en overleg ik met mijn teamgenoten en leidinggevende of het haalbaar is. Zo zijn we al eens naar een kerstshow geweest. Wat een geweldig mooie ervaring was dat voor ons als medewerkers, maar vooral voor de bewoners. Hun stralende gezichten bij al die glimmende ballen, slingers en lichtjes. Zelfs mevrouw Dingelman, die helemaal in haar eigen wereld is als gevolg van Alzheimer, zat te stralen bij de bewegende poppen en beesten.

Naar de dierentuin

Het voorjaar breekt aan, de zon schijnt volop en de bewoners kunnen weer lekker naar buiten. Bij mij schiet een nieuw uitstapje door mijn hoofd.

Het plan: de dierentuin. Bij het overleg is het team enthousiast, familieleden zijn enthousiast en ook de leidinggevende ziet het zitten.

Samen met een collega zitten we hardop na te denken over welke dierentuin, als een familielid van een van de bewoners zegt: gaat iedereen mee?

Ja, natuurlijk, samen uit is ook samen thuis.

Haar volgende vraag: “Gaat mevrouw Dingelman ook mee?” Uiteraard, die mevrouw gaat ook mee.

“En wat heeft zij daar dan aan?”

Mijn collega valt stil en mijn mond zakt open. Natuurlijk gaat mevrouw Dingelman mee! Als ik zag hoe zij reageerde op de kerstshow, dan moet ze juist ook nu weer mee. Ze lijkt felle kleuren, bloemen en dieren prachtig te vinden, getuige haar reacties als de televisie aanstaat. Mevrouw zal zeker genieten in de dierentuin.

Wat heeft die vrouw eraan?

Later op de dag overkomt mij nogmaals zo'n opmerking.

“Gaan jullie met z'n allen?”

Jazeker, met zes bewoners en begeleiding, zeg ik.

“Wat heeft Mevrouw Dingelman daaraan? Kun je die niet op een andere woning brengen?”

Daar sta ik dan, verdrietig en aangeslagen.

Ik besluit het even te laten rusten. Ik verstuur een mail naar de familie met een datum, de verwachte kosten en ik meld: we willen ook nog pannenkoeken gaan eten na de dierentuin.

We krijgen een positieve reactie. De familie gaat mee, de kosten lijken geen probleem en ook het pannenkoeken eten valt in goede aarde.

Weg met dat vooroordeel

Hoe komt dat toch dat er nog steeds gedacht wordt dat als iemand met dementie is opgenomen in het verpleeghuis, niets meer kan, geen waarde meer heeft?

Ik weet het niet. Waarschijnlijk is dat een idee uit de oudheid, toen mensen met dementie vastgebonden aan hun stoel of bed met veel medicijnen in toom werden gehouden. Tegenwoordig is dat niet meer zo, mensen maken op hun manier deel uit van de maatschappij, ook al is dat binnen de muren van een zorginstelling. Als je het idee aanhangt van kleinschalig wonen, horen al deze activiteiten er ook bij. Huishoudelijke taken, maar ook die leuke dingen.

Dus, als onze woning op een dag leeg blijkt te zijn...

Dan zijn we in de dierentuin, met ook mevrouw Dingelman, en daarna gaan we nog pannenkoeken eten. Ook met mevrouw Dingelman.

Blogger: Tinka Spijker