Facebooken, dat doe ik om te leren

Van alle kanten krijg ik het te horen; stop met Facebook en bescherm je privacy! Maar mij lukt dat niet en ik kom er eerlijk voor uit. Ik ben verslaafd aan Facebook. Gelukkig steek ik er ook een hoop van op, ook voor mijn werk.

Ik geloof echt dat ik richting ‘verslaafdheid’ ga, als het om Facebook gaat. Ik post nooit zelf iets, maar stuur door, soms met een grappig onderschrift.

Ik heb een hekel aan al die ’vrienden’ die de wereld willen laten weten dat het zo goed met ze gaat, wonend met hun grote liefde (wil ik ook wel hoor), te gekke, bijzondere kinderen hebben die echt alles kunnen en overal talent voor hebben (die heb ik ook hoor) en die geen downs kennen.

Het leven als één grote roze wolk; een voorbeeldig Libelle-gezin. Hier besteed ik weinig aandacht aan. Alleen als ik niet goed in mijn vel zit, dan voel ik toch enigszins een gevoel van jaloezie naar boven komen. En dat post ik natuurlijk nooit op FB. Deden we het maar eens vaker, wat zou ook de Facebook-wereld er ‘gewoon’ uitzien en zouden we wat meer compassie voor elkaar hebben.

Verslaafd of leergierig

Maar waarom ben ik dan verslaafd en zit ik er gemiddeld zo’n uur per dag op? Er staat zoveel leerzaams en leuks op.

Ik volg bijvoorbeeld dagelijks Verpleegkundigen en Verzorgenden. Wat ik hier fijn aan vind is dat je op een eenvoudige manier veel ontwikkelingen voorbij ziet komen. Ook worden door verpleegkundigen en verzorgenden boeiende en inspirerende verhalen geplaatst, vragen gesteld en filmpjes gedeeld. Ik denk dat het troost en erkenning geeft als je in de zorg werkt. Van ‘o gelukkig… daar is het gras ook niet groen… Soms krijg ik een eenvoudige oplossing voor een probleem, of worden een tips gedeeld om niet in slaap te vallen tijdens de nachtdienst. Ik vond die van de zure appel wel een leuke; één hap en je kunt er weer even tegenaan.

Vakliteratuur tussen de status-updates

Dan heb je ook nog de V&VN (Verpleegkundigen en Verzorgenden Nederland) die meer serieuze, verantwoorde artikelen post. Vooral actuele ontwikkelingen en aanraders van scholingen. Dat brengt mij vaak op een idee om dat vervolgens weer te delen met mijn collega’s.

Facebook lezen voor je Kwaliteitsregister

Lees jij wel eens zo’n artikel, dan kan je weer een uurtje bijschrijven in het Kwaliteitsregister als je daar lid van bent. Zo ‘heb’ elk nadeel toch zijn voordeel.

Kennen jullie Tommie in de zorg? Ook op Facebook: “Mijn naam is Tommie en ik werk als verpleegkundige. Ik schrijf stukjes en maak video’s over mijn werk in de zorg. Gewoon omdat ik het leuk vind en omdat ik vind dat de zorg wat meer (positieve) aandacht verdient.” Vaak hartverwarmende of –verscheurende stukjes en filmpjes. Tommie blogt en vlogt dus.

Minder serieus

Heb ik mijn dagelijkse leerzame uurtje gehad, dan verlies ik mezelf daarna weer in het minder serieuze deel van Facebook, in een bericht over de perfecte man die een frauderende hartenbreker blijkt te zijn. Om dat voor mezelf te verantwoorden, lees ik dit soort dingen bij voorkeur in het Engels. Ook geniet ik van de grappige honden- en katten en babyfilmpjes, lees ik tips over hoe ik snel en lekker af kan vallen en natuurlijk bekijk ik de berichten van ZorgSpectrum. Dat we op zoek zijn naar vakantiekrachten in de zorg en ondersteunende dienst, dat we deskundige en gezellige collega’s met open armen ontvangen. En ook dat er weer een innovatie is die het de cliënten thuis een stuk een aangenamer maken.

Toch nog gelukkig

Mijn grootste geluk is echter dat ik een seintje krijg als mijn ‘vrienden’ jarig zijn. Ik ‘heb’ er 186! Ik vergeet nu bijna nooit iemand meer, alleen mijn beste vriendinnen, want die zitten niet op FB en juist die vergeet ik en dan heb ik wel wat uit te leggen. Hier maak ik dan weer geen vrienden mee.

Blogger: Paulien Geraerts, Adviseur Ontwikkeling