Een broodnodige pluim voor mijn collega’s

Trots. Blij. Waardering. Woorden die in me opkomen als ik aan mijn zorgteams denk. Het zijn niet echt ‘mijn’ zorgteams, want ik ben tenslotte niet hun leidinggevende, maar het zijn wel de teams waar ik wekelijks mee samenwerk. De teams die de zorg verlenen op de afdelingen waar ik als arts aan ben verbonden. Teams die hun uiterste best doen om die zorg te leveren. En dat verdient een pluim! Ik zal je vertellen waarom…

De zorg zit in zwaar weer. Heel zwaar weer. Naast de ‘gewone’ uitval door de griep en her en der een ongelukje, hebben zorgteams last van langdurig personeelstekort.

De baan waarin je een band kunt opbouwen

De zorg in verpleeghuizen heeft meer moeite om aan personeel te komen dan zorg in andere sectoren. Jammer eigenlijk, want het is juist een sector waar je echt een band op kan bouwen, met veel disciplines samenwerkt en – het belangrijkste - veel voor de cliënt kan betekenen: jij bent degene die ze goed kent, weet waar ze behoefte aan hebben als ze dat zelf niet meer goed kunnen aangeven door bijvoorbeeld dementie, spraakprobleem of ontremming na een herseninfarct.

Stapje harder

Door het tekort wordt er een groot beroep gedaan op het vaste team. Net een stapje harder lopen. Net iets langer blijven om iets over te dragen aan de nieuwe flexmedewerker. Een dag extra komen werken, zodat er in ieder geval 1 op de 4 medewerkers een vaste kracht is die knowhow van de bewoners heeft en weet hoe bij welke bewoner te reageren. In de spaarzame tijd naar een omgangsoverleg komen, zodat zoveel mogelijk mensen weten hoe je mevrouw Bloemendaal nu het beste kunt benaderen om het voor beide partijen prettig te houden.

Wat nu?

Afgelopen week hadden we ook zo’n ‘momentje’. Een ingelast familiegesprek over medicatie, waarbij het echt van belang was dat er een vaste zorgmedewerker bij zat. Maar die was er die dag niet vanwege griep. En de week erna ook niet op de dagen dat ik werk, en de familie nog niet op vakantie was. Maar ik wilde het gesprek ook niet nog 3 weken uitstellen… wat nu?

Verantwoordelijkheidsgevoel

Mijn redding was het verantwoordelijkheidsgevoel van de zorg. Eén medewerkster was voor een overleg in huis, en hoorde van mijn dilemma. Even wikken en wegen, overleg met het thuisfront… Ze besloot te blijven, zodat we samen het familiegesprek konden doen. Wel betaald uiteraard, de leidinggevende was gelukkig snel akkoord. Wat was ik opgelucht! Dankzij de inzet van deze zorgmedewerkster konden we na een goed gesprek direct al wat aanpassingen in de medicatie doorvoeren, waar de cliënt bij gebaat is.

Net dat beetje extra

Ik waardeer deze inzet enorm. Dit geeft aan dat het team voor goede zorg voor de bewoners gaat. Ze draaien niet hun uren van zeven tot half vier en that's it. Nee, ze hebben oog voor het welzijn van de cliënt, oog voor de structuur, vaste afspraken en aanpassingen op z’n tijd die nodig zijn om dit welzijn te bereiken. En juist met veel flexmedewerkers tegenwoordig is het van belang dat het vaste team dit weet en doet, om het aan iedereen door te kunnen geven.

Meer nodig

Maar het blijft oppassen geblazen. We hebben onze vaste teams hard nodig. Ze moeten echter niet uitgeput, opgebrand, burn-out raken. Met waardering kunnen mensen hun wedren net iets langer volhouden. Maar ook niet oneindig.

We hebben simpelweg meer mankracht nodig in de zorg. Om niet alleen de basale zorg te kunnen bieden, maar ook die extra’s: dat stukje welzijn, dat moment extra aandacht, samen genieten van muziek. En ook tijd voor een teamoverleg om te overleggen met welke structuur en dagindeling mevrouw Bloemendaal zich prettiger zal voelen.

Dan blijft er ook tijd over om weer wat te ontspannen, om even bij te praten met een collega. Of pizza te eten met je collega’s aan het eind van de werkdag. Want gezelligheid hoort tenslotte ook bij het werk!

Het zijn fantastische teams bij ZorgSpectrum, ze werken samen, professioneel en betrokken. Kom jij hen versterken?

Word jij een vertrouwd gezicht voor onze bewoners? We zien je graag!

Blogger: Geerte van der Poel, Specialist Ouderengeneeskunde