Kom mee naar buiten allemaal?

Er is geen onderwerp waarover je zo makkelijk een praatje begint, als het weer. Het leidt altijd tot diverse en bijzondere gesprekken. Het weer kan ook uitnodigen om naar buiten te gaan, of het nou sneeuwt of warm is. Maar… wij verzorgenden hebben daar weinig tijd voor. Welke actieve vrijwilligers snappen dat het voor onze cliënten goed is om buiten te zijn?

Bewoners leven altijd met je mee. "Ach kindje, ben je helemaal door dát weer gekomen, door weer en wind?" En als het buiten stormt, dan stormt het binnen ook vaak: de bewoners vertonen een grote mate van onrust.

Maar met sneeuw, dan is het heel anders. Daar reageert iedereen heel verschillend op. Sommigen vinden het prachtig, maar anderen weten niet zo goed wat ze er van vinden moeten. De herinneringen aan sneeuw zijn vaag of helemaal verdwenen en dat witte spul… het zegt ze daardoor niet zoveel meer

Sneeuwsloffen

In de middag ligt er al een flink pak sneeuw en José, de dochter van meneer Karel, is binnen komen glibberen.

Hij herkent haar en is blij om haar te zien. Karel is al buiten geweest om zijn sigaretje te roken en vond de sneeuw maar niks. Zelfs met zijn nieuwe wollen muts op, schudt hij zijn hoofd. Hij snelt weer naar binnen als de sigaret op is.

Maar José vraagt hem of hij zin heeft om een wandelingetje te maken. Haar verwachting is dat hij nee zal zeggen. Tot haar en mijn stomme verbazing zegt-ie: “Ja hoor, ga je mee?”

Ik schiet in de lach, want die reactie zagen we geen van beiden aankomen. José roept: “Maar je hebt geen sneeuwschoenen aan!” Karel kijkt haar aan en steekt zijn ene voet omhoog. “Ja hoor, kijk maar”, steekt hij de andere voet omhoog, “En nog één.”

Aan beide voeten zitten zomerse sandalen.

Hete chocolademelk

Het zet mij wel aan het denken. Een veel gehoorde opmerking is wel dat de bewoners zo weinig buiten komen. Dat kan ik wel bevestigen. Maar hoe kan dat dan? Nu ja, als verzorgende heb ik zoveel taken te doen, dat ik er weinig tot geen tijd voor heb. Ook familieleden hebben het druk, moeten vaak nog gewoon werken, maar ze doen wat zij kunnen.

Vrijwilligers gezocht!

Vrijwilligers zijn schaars. Ik weet ook niet goed waarom. Koffie is zo gezet, een praatje zo gemaakt. Het is heel belangrijk, net dat kleine stukje extra aandacht wat er zo hard nodig is. En ja, een wandeling buiten, zelfs met sneeuw, zou zo'n welkome afleiding zijn. Om daarna te genieten en rozig te worden met een heerlijke kop warme chocolademelk. Ik zie de bruine snor al zitten bij meneer Karel.

Imagoprobleem?

Zou ons tekort aan vrijwilligers komen door het negatieve imago van het verpleeghuis en hun bewoners? In de wandelgangen hoor ik vaak: “Hoe hou je het vol, die mensen, die kunnen toch helemaal niets? Die mensen met dementie weten toch niets meer? Wat moet je daar nou mee?”

Laat ik dit voorop stellen: ze hebben inderdaad dementie, maar, en dat maakt het verschil: ze zijn niet gek. Ik zie dat, aan de dingen die ze doen, opmerkingen die ze maken...

Daarom, vrijwilligers zijn nodig. Er zijn bij ZorgSpectrum al vrijwilligers aan de slag, maar wij kunnen er altijd meer gebruiken. Om van alles met onze cliënten te doen. Een klein gebaar, een kop koffie, een praatje. Een wandeling buiten. Wij, de bewoners en mijn collega's wachten op jullie en zullen jullie met open armen ontvangen.

Ondertussen maak ik de chocolademelk warm en ook de koffie staat klaar.

Blogger: Tinka Spijker