Verliefdheid kent geen leeftijdsgrens

Als je jong bent, kun je verliefd zijn op de meester of juf, of op je buurjongen of klasgenoot. Maar ook als je oud bent, is verliefdheid nog mogelijk. En zelfs als je dementie hebt. Ik zag het met eigen ogen in het verpleeghuis waar ik werk.

Meneer Franssen. Al vanaf zijn eerste dag bij ons ontwikkelt hij een diepe liefde voor mevrouw Van Vliet. Hij zorgt voor mevrouw, doet alles voor haar: helpt haar bij het eten en drinken, helpt haar naar het toilet en wandelt met haar over de gangen. Als zij beiden een moment van rust hebben, dan zitten zij hand in hand. Ondertussen geeft meneer haar stukjes van zijn mandarijntje.

Meneer noemt haar zijn tweede vrouw. Dat geeft wel wat aan: meneer is nog getrouwd én dat weet hij heel goed.

Naderend afscheid

Maar, mevrouw Van Vliet wordt ziek, heel ernstig ziek. En wat meneer Franssen ook probeert, ze wil niet meer eten en drinken. Mevrouw komt in haar laatste levensfase: het naderende afscheid. Meneer heeft het moeilijk. Hulpeloos en machteloos moet hij toezien hoe het leven uit haar verdwijnt. Regelmatig gaat hij bij haar kijken, de tranen stromen over zijn wangen.

Haar familie betrekt hem er zoveel als mogelijk bij, het is tenslotte hun moeder.

Allemaal te veel

Maar... zijn vrouw eist dat ik meneer bij haar weg hou. Hij mag niet meer naar haar toe. Het waarom is me niet geheel duidelijk, maar het zou te maken kunnen hebben met meneer zijn gevoelens, dat het allemaal te veel wordt voor hem.

Dan is het afscheid daar. Samen nog één keer naar mevrouw. Meneer huilt, de tranen stromen over zijn wangen. Met een brok in mijn keel en de tranen hoog, ben ik erbij.

Liefde in het verpleeghuis

Hoe wonderlijk mooi, maar ook lastig te accepteren: liefde in het verpleeghuis. Wat vind ik ervan, de familieleden, wat kan wel en wat niet, maar ook: hoe? Is het bespreekbaar? Wat zijn de grenzen en hoe ga ik ermee om? Waar loop ik tegen aan?

Ik vind dat meneer respect en waardigheid verdient, zijn gevoelens zijn echt. Meneer Franssen heeft recht op ruimte voor het uiten daarvan. Wat ik van de situatie zelf vind, dat is ondergeschikt aan meneer zijn gevoel.

Emoties bestaan niet?

Dit voorval zorgt ervoor dat ik ga nadenken over de mens en zijn emoties in het verpleeghuis: de familie en verzorgende gaan er al snel aan voorbij, het bestaat niet. Wordt het niet eens tijd om te beseffen dat gevoelens van liefde en verliefdheid van elke leeftijd is? En dus ook voorkomt in het verpleeghuis?

De bewoners zijn niet anders of minder dan elk ander mens. Daar moet over gesproken worden, met elkaar, als verzorgenden maar ook met beide families. Open en eerlijk naar elkaar toe, naar de mensen waar het om gaat, maar ook vooral naar jezelf.

Blogger: Tinka Spijker