Meneer Van Ommeren* woont vlak bij de dagbehandeling waar ik werk. Hij komt drie keer in de week naar ons toe lopen. De laatste tijd valt me op dat hij steeds vermoeider is en hierdoor bijna valt, er slecht verzorgd uitziet en steevast zijn oude versleten pantoffels aan heeft in plaats van zijn schoenen.

Hoe lang gaat hij het thuis wonen nog volhouden? Je ziet vaak niet wat voor een eenzaamheid en onmacht er achter een voordeur schuilt.

Meneer Van Ommeren woont alleen thuis. Hij heeft twee kinderen die boodschappen voor hem doen en hem elke zondag meenemen om een hapje bij hen te eten. De thuiszorg komt hem elke ochtend wassen en aankleden en in de avond naar bed brengen.

“Een baard staat best leuk”

De laatste weken valt het ons allemaal steeds meer op dat het allemaal niet meevalt voor meneer Van Ommeren. Hij wordt vergeetachtig, is op sommige momenten incontinent. Hij wordt boos als je zegt dat hij schoon ondergoed aan moet doen. “Vroeger ging je een keer per week in de tobbe en dat was het”, zegt hij vol overtuiging. Scheren is onzin, een baard staat ook best leuk en is in de mode.

Hij eet steeds minder en hij wordt mager. Eigenlijk wil hij geen polonaise aan zijn lijf en met rust gelaten worden.

Nacht op de grond

Op een nacht valt hij in de badkamer en kan hij niet bij zijn alarm, want dat hangt aan de rollator die in de andere kamer staat. Hij moest naar de wc, waar hij nu te laat voor is. Het lukt hem niet om naar de huiskamer te kruipen en om hulp te bellen.

Totaal ontredderde man

Als de taxichauffeur van de dagbehandeling voor de deur staat om hem op te halen - hij was inmiddels te vermoeid om te komen lopen - doet meneer Ommeren niet open. De taxichauffeur belt ons om te vragen wat er aan de hand is. Wij bellen vervolgens naar Zorg thuis waar ze een sleutel hebben voor nood.

Als deze thuiszorgcollega’s bij hem binnen komen, treffen zij een totaal ontredderde man aan die het niet meer ziet zitten. Gelukkig heeft hij niets gebroken. Ze helpen hem weer op de been, verzorgen hem en brengen hem vervolgens naar ons toe.

Weet jij misschien?

Meneer Van Ommeren arriveert boos en opstandig. Heeft even nodig om het allemaal te verwerken. Dan zegt tegen mij dat hij het zat is om tegen het ouder worden te strijden met alle mankementen die daar bij horen. “Meid weet jij geen oplossing hiervoor?” Hij heeft tot nu toe nooit gevraagd of er een oplossing zou zijn voor hem. Een opname in het huis al helemaal niet. Hij is toch geen oude man!

Langzaam kunnen we tot een oplossing komen waar hij vrede mee heeft. Uitbreiding van nog een dag op de groep en op de wachtlijst van intern wonen. Het zal immers toch wel een hele tijd duren voordat hij een plekje zou kunnen krijgen.

Een fijne plek

Na twee maanden is het echter al zo ver. Er is plek om in het huis te komen wonen en tot mijn verbazing accepteert hij het direct.

Ik kom meneer Van Ommeren twee weken daarna tegen in het restaurant. Ik herken hem niet en pas nadat hij mij aanspreekt zie ik dat hij het is. Haren zijn netjes gekamd, hij is geschoren én heeft zijn nette schoenen aan.

“Nou meid, bedankt hè, voor je goede adviezen”, zegt hij met een vette knipoog en stopt een heerlijk gebakken aardappeltje in zijn mond.

Ik ben blij. Gelukkig hebben wij samen met de collega’s van Zorg Thuis het tot een goede oplossing voor hem kunnen brengen. Dat vind ik een van de mooie dingen van ons vak.

Blogger: Dees Potters