De nacht waarop ik inbrak bij een cliënt

Een nachtdienst vind ik altijd wel iets aparts hebben. Waarom? De nachtdienst staat of valt met ongeplande zorg. Natuurlijk zijn er wel geplande controlerondjes die je moet lopen, maar de calamiteiten en of de vreemde zaken geven juist de jeu aan zo’n nachtelijke dienst. Zo ‘speelde’ ik laatst nog inbreker…

Als verpleegkundige ben ik verantwoordelijk voor twee psychogeriatrische afdelingen met elk 24 cliënten, een grote woonzorgafdeling van plusminus 100 cliënten, een kleinschalig-wonenproject van 24 cliënten en ongeveer 30 cliënten extramuraal.
Mijn verhaal in deze gaat over een mevrouw in deze laatste categorie.

Alarmfase 1
Ik werd gebeld door een medewerker van de alarmcentrale rond een uurtje of 4 midden in de nacht. Ze hadden een oproep gehad van een cliënt in de wijk en kregen geen terugkoppeling van de cliënt ter plaatse. Dat kan duiden op een valpartij, waarbij de cliënt niet in staat is om terug te reageren op vragen van de alarmcentrale. Alarmfase 1 dus.
Bij dit soort oproepen kunnen we de bijbehorende sleutel van de desbetreffende voordeur opzoeken. Met deze sleutel in de aanslag snelde ik de wijk in. Bij de voordeur aangekomen, kon ik wel de deur openen, maar ik kon niet naar binnen. Dat kwam door de schuifketting aan de binnenzijde. Enigszins verbaasd over de situatie en overdenkend: “wat nu?”, hoorde ik vanuit het huisje ernaast: ”ze zit hier hoor!”

Doorweekte badjas
En ja. De in een doorweekte badjas geklede, boze, oudere dame zat bij haar buurvrouw, midden in de nacht een kopje thee te drinken.
Bleek dat ze in verwarde toestand via haar eigen slaapkamerraam uit haar huis was geklommen en door allerlei struikgewas van tuin naar tuin was geklauterd en uiteindelijk bij deze buurvrouw terecht was gekomen.

Prikbosjes, coniferen en kleigrond
Ik besloot om mevrouw te helpen en ging dezelfde route die zij had ondernomen in omgekeerde volgorde terug, door prikbosjes, coniferen en kleigrond, om de ketting van de voordeur te halen, zodat ik mevrouw weer naar haar eigen woning kon begeleiden.
Een tocht die nog niet meeviel. Ik dacht bij mezelf: “Kom op jongen, je bent minstens 35 tot 40 jaar jonger dan deze dame, even niet zeuren en doorgaan.” Toen ik bij de achterkant van de woning terechtkwam, zag ik dat de enige mogelijkheid om de woning in te komen het slaapkamerraam was.

Hangend in het raamkozijn
Welnu wat doe je dan, als oprechte hulpverlener? Juist ja, je gaat gewoon even de inbreker spelen en eenmaal half hangend in het raamkozijn dacht ik: “waar ben ik in hemelsnaam mee bezig?” Gezien ook het feit dat het inmiddels al weer rond half zes in de ochtend was, dat het dus al licht werd en vanuit omringende flatgebouwen makkelijk te zien was waarmee ik bezig was! Ik hoorde in mijn fantasie de politiesirene al dichterbij komen.
Maar ik ging onvermoeid door en kon uiteindelijk de voordeur openen, mevrouw terug begeleiden naar haar woning en nog belangrijker, in haar eigen bed helpen.
Na mijn nachtdienst ben ik rond 7.15 uur nog even gaan checken en mevrouw lag lekker te slapen.

Niets te herinneren
Later bleek dat mevrouw een delier had naar aanleiding van een urineweginfectie en dat ze zich van het hele avontuur niets meer wist te herinneren.
Later die week ben ik in een avonddienst gaan kijken hoe het met deze dame ging. Zo kwam ik uiteindelijk weer bij de buurvrouw terecht, samen met mevrouw zelf, alwaar ze onder het genot van een kopje thee het hele verhaal met een lach en een traan terughaalde. Buurvrouw en mevrouw zelf bedankten me voor de adequate aanpak en ik ging met een blij gevoel weer terug.
Je ziet: je weet dus nooit wat er kan gebeuren in een verantwoordelijke avonddienst.
Daarover blog ik later meer…

William van Elst - Verpleegkundige